Wat is hacktivisme?

De meeste computerhacks zijn het resultaat van black hat-hackers die zichzelf willen verrijken. Meestal zoeken ze naar kwetsbare sites of services en proberen ze gegevens te stelen om deze op het dark web te verkopen. Ze kunnen ook malware schrijven om normale computergebruikers te beïnvloeden. Een bijzonder vervelende variant hiervan is ransomware. Vrijwel al deze acties leiden ertoe dat de hacker direct of indirect wordt betaald. Het kan deze hacker over het algemeen niet schelen wie of wat hij hackt, zolang het hem maar ten goede komt.

Opmerking: sommige zwarte hoeden hebben misschien vage ethische grenzen die ze niet proberen te overschrijden. Uit discussies op prikborden voor hackers blijkt bijvoorbeeld dat veel black hat-hackers ziekenhuizen als verboden terrein beschouwen. Sommigen verwijzen specifiek naar degenen die ziekenhuizen infecteren met ransomware als "een nieuw dieptepunt". Er zijn zelfs enkele gevallen geweest waarin ziekenhuizen werden geïnfecteerd met ransomware, waarna de hacker hen de decoderingssleutel gratis gaf toen ze zich realiseerden dat het slachtoffer een ziekenhuis was.

Niet iedereen wordt echter gemotiveerd door simpele hebzucht. Sommige hackers kiezen hun doelwit puur of voornamelijk om politieke redenen. Dit type hacker wordt een hacktivist genoemd. De term hacktivist, en het gerelateerde hacktivisme, is een samenvoeging van hackers en activisten, of hacken en activisme. De definitie is enigszins omstreden, maar verwijst over het algemeen naar hacken om een ​​politiek punt te bepleiten. Het omvat hacken om het bewustzijn van een oorzaak te verspreiden of om een ​​politiek doelwit te verstoren. Meestal is het doel om een ​​of andere vorm van sociale verandering te bereiken of om een ​​onrechtvaardigheid recht te zetten.

Hacktivisme

Hacktivisten richten zich over het algemeen op drie hoofdterreinen van politieke actie. Dit zijn protesten voor vrijheid van meningsuiting, mensenrechten of vrijheid van informatie. Hacktivisten vertonen veel andere gevoelens, waaronder antiterrorisme, antikapitalisme, antiracisme en antipolitiegeweld. De belangrijkste bepalende factor van hacktivisme is de methode om een ​​doelwit te kiezen. Het doelwit wordt gekozen om een ​​of andere reden.

Een van de meest voorkomende vormen van hacktivisme is protesteren tegen censuur. Veel van dergelijke protesten houden geen computerhacking in, meer een 'hacking van het systeem'. Een hacktivist kan bijvoorbeeld een website klonen die door een repressief regime is gecensureerd om deze beschikbaar te maken op een andere niet-geblokkeerde URL. Op geen enkel moment in dit voorbeeld wordt er gehackt; niettemin helpt het protest voor de vrijheid van meningsuiting om censuur te omzeilen. Meestal resulteert dit in een spel van whack-a-mole waarbij domeinen worden gesponnen, gecensureerd en weer worden gesponnen met een nieuwe naam.

Een andere veel voorkomende vorm van hacktivisme is het defacement van websites. Hierbij hacken hacktivisten een website, maar in plaats van de database te doorbreken en de gegevens te verkopen, vervangen ze de startpagina van de site en afbeeldingen op de site om de boodschap van de hacktivist te verspreiden. Het doel is om de hack zichtbaar te maken en de gemiddelde persoon niet significant negatief te beïnvloeden door de database te doorbreken.

Soms omvat hacktivisme het doorbreken van databases en DDoS-aanvallen. Zo heeft het hacktivistische collectief Anonymous in het verleden gezamenlijke inspanningen geleverd om websites te verwijderen waartegen de groep bezwaar maakte. Doelwitten zijn onder meer de Scientology Kerk, communicatie- en propagandakanalen van ISIS en kinderpornosites op het dark web. In sommige gevallen zijn de aanvallen relatief eenvoudige, zij het grote, DDoS-aanvallen. Andere aanvallen omvatten het stelen van de database en het vrijgeven van gevoelige gebruikersinformatie.

Populaire acceptatie

Hoewel de hackacties van hacktivisten nog steeds illegaal zijn, genieten ze vaak wat steun van het volk. Terwijl sommige hacktivisten actie ondernemen op marginale onderwerpen, handelen velen op gevestigde activisme-onderwerpen. Het zou bijvoorbeeld moeilijk zijn om veel mensen te vinden die actief bezwaar zouden maken tegen de Anonymous-operatie die meer dan 10.000 kinderpornosites offline haalde. Hacktivisme tegen terroristische groeperingen en repressieve regimes wordt ook vaak positief beoordeeld, althans van buiten de beoogde groepen.

In sommige gevallen kan deze wijdverbreide acceptatie zo sterk zijn dat de gerechtelijke autoriteiten ervoor kiezen misdaden niet te onderzoeken ondanks dat er misdaden zijn gepleegd. Hier kan echter niet op worden vertrouwd. Veel hacktivisten die zich bezighouden met onderwerpen op het gebied van sociale rechtvaardigheid, zoals beleidsgeweld, kunnen rechtstreeks in aanraking komen met het rechtssysteem.

Hacktivisten op het gebied van vrije meningsuiting, vooral degenen die zich richten op de regering van het land waarin ze wonen, hebben het vaak moeilijk met wetshandhaving. Doorgaans proberen deze hacktivisten toegang te krijgen tot geheime of anderszins geheime documenten die volgens hen in het algemeen belang zijn en deze te lekken. De publieke opinie over dergelijke daden kan enorm variëren en is vaak verdeeld. Er worden echter vaak rechtszaken aangespannen en harde straffen uitgedeeld.

Conclusie

Hacktivisme is het gebruik van hacken als instrument voor politiek activisme. Hacktivisten kiezen hun doelwitten op basis van een politieke oorzaak. Hoewel ze vaak van plan zijn om verstoringen te veroorzaken, bijvoorbeeld door sites uit de lucht te halen, proberen ze doorgaans "nevenschade" te voorkomen door geen datalekken uit te voeren. Veelvoorkomende oorzaken zijn onder meer sociale rechtvaardigheid, vrijheid van meningsuiting en informatie, en milieumaatregelen. Anonymous is het bekendste hacktivistencollectief. Hacktivisten beschouwen hun inspanningen doorgaans als een algemeen belang. Soms is het grote publiek het daarmee eens, terwijl sommige oorzaken minder steun kunnen zien.