Co to jest Blue Box?

Znasz te ciche dźwięki, które są odtwarzane, gdy naciskasz klawisz w telefonie? Czy zastanawiałeś się kiedyś, do czego służą? Obecnie właściwie nic nie robią. Jednym z argumentów przemawiających za nimi mogłaby być pomoc dla osób niedowidzących. Jednak wiele telefonów odtwarza ten sam dźwięk dla każdego klawisza, a nie dźwięk specyficzny dla klawisza. Pierwotnie miały one jednak pomagać w kierowaniu połączeń telefonicznych.

Kiedy po raz pierwszy wdrażano systemy telefoniczne, aby zadzwonić pod numer, trzeba było zadzwonić do operatora i poprosić o połączenie z osobą, do której dzwoniono. Oczywiście jest to powolna i nieefektywna metoda wykonywania połączeń telefonicznych. W ogóle nie może się dobrze skalować i wymaga dobrze wyszkolonych operatorów. W celu usprawnienia systemu wdrożono podstawową automatyzację. Ten system sygnalizował wybierany numer, dodając pulsacyjny opór na linii telefonicznej. Dodatkowa rezystancja zmniejszyłaby napięcie na linii i mogłaby zostać zdekodowana w lokalnej centrali.

System działał dobrze, ale miał wadę, nie działał w przypadku połączeń międzystrefowych. Długie kable między centralami na obu końcach po prostu nie były wystarczająco czułe na gwałtowne spadki napięcia, aby wykryć sygnał i nawiązać połączenie. Zamiast tego, aby obejść ten problem, na liniach miejskich odtwarzano dźwięki kontrolne. Problem polegał na tym, że linia miejska była tą samą linią, na której odtwarzano dźwięk rozmowy telefonicznej. Sygnalizacja była „w paśmie”. Oznaczało to, że pechowy rozmówca mógł przypadkowo odtworzyć dźwięk „rozłączenia”. Doświadczony operator mógłby zrobić znacznie więcej.

Dostrajają się

Aby wykonać połączenie międzymiastowe, użytkownik najpierw naciska klawisz „1”. Spowoduje to włączenie drugiego trybu przeznaczonego do obsługi połączeń międzymiastowych. Centrala lokalna identyfikowałaby potrzebną zdalną centralę i łączyła się z nią linią miejską.

Gdy linia miejska nie była używana, obie strony odtwarzały ton kontrolny 2600 Hz. Aby połączyć się z magistralą, strona dzwoniąca wyciszyła swój ton, strona odbierająca „usłyszała” to, wyciszyła swój własny ton i odegrała ton „błysku nadzoru”, aby wskazać, że jest gotowa do odebrania numeru telefonu do połączenia. Numer telefonu byłby zakodowany w szybkim zestawie określonych tonów. Tak działał system do łączenia rozmów międzymiastowych w latach czterdziestych, pięćdziesiątych, sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i niektórych latach osiemdziesiątych. Kiedy jedna ze stron odłożyła słuchawkę, ich wymiana powodowała odtwarzanie sygnału kontrolnego 2600 Hz w łączu głównym. Druga centrala usłyszy ten ton i zrobi to samo, rozłączając połączenie.

Ponieważ wszystkie te dźwięki sygnalizacyjne były odtwarzane na tej samej linii miejskiej, która była używana do dźwięku rozmowy telefonicznej, dźwięki te były podatne na nadużycia. Jedną z pierwszych osób, które to odkryły, był Joe Engressia, znany jako Joybubbles. Od urodzenia niewidomy iz doskonałym słuchem, w wieku siedmiu lat odkrył, że gwizdnięcie tonu kontrolnego 2600 Hz rozłączy rozmowę międzymiastową. To wzbudziło jego zainteresowanie tą dziedziną i uczyniło go jednym z pierwszych phreakerów.

Wskazówka: Phreak to sensacyjna pisownia „freak” przy użyciu „ph” ze słowa „telefon”. Odnosi się do kultury ludzi, którzy badają, eksperymentują lub eksplorują systemy telekomunikacyjne, głównie sieci telefoniczne. Kultura phreakingu jest dość blisko spokrewniona z wczesną kulturą hakerów.

Uderzając we właściwe nuty

Dzięki wielu praktykom i badaniom phreakerzy byli w stanie opracować szczegóły systemu. Zabawne, że faktycznie pomagali im sami dostawcy sieci telefonicznej, którzy aktywnie reklamowali i publikowali bardzo szczegółową dokumentację dotyczącą systemu tonowego, nie zdając sobie sprawy, że może to być nadużywane.

Pierwszym krokiem było użycie tonu 2600 Hz do rozłączenia połączenia, ale samo rozłączenie połączenia nie jest zbyt przydatne. Co ciekawe, rozłączenie połączenia to nie koniec historii. Dźwięk 2600 Hz był odtwarzany automatycznie po odłożeniu słuchawki. Jeśli jednak ktoś gwizdnął lub w inny sposób zagrał ton, jego własny koniec właściwie się nie rozłącza, nie odłącza się nawet od lokalnego końca pnia. Dzieje się tak, ponieważ jedynym sposobem na zamknięcie połączenia między telefonem a lokalnym końcem magistrali jest faktyczne rozłączenie się, co zmienia opór, zamykając połączenie.

Tak więc, odtwarzając ton 2600 Hz, można odłączyć drugą osobę od centrali, ale pozostać w kontakcie z centralą na drugim końcu łącza. W tym momencie, jeśli odtworzysz określone dźwięki dla innego numeru, lokalnego dla zdalnej centrali, zostaniesz połączony.

Ton głuchy

Może to brzmieć w większości bezużytecznie, ale jest kilka innych ważnych szczegółów. Po pierwsze, większość połączeń długodystansowych w ciągu dnia była naliczana według wysokich stawek, ponieważ korzystały z ograniczonego zasobu linii. Po drugie, niektóre połączenia międzystrefowe były bezpłatne. Konkretnie jedynki do 1-800 numerów. (1 to identyfikator połączeń międzymiastowych, a 800 numerów to numery bezpłatne, po wprowadzeniu tego systemu w 1967 r.). Wreszcie, do celów rozliczeniowych, śledzono aktywność z lokalnej giełdy. Nawiasem mówiąc, centrale nie były zaprojektowane do wykrywania, kiedy połączenia nie zostały prawidłowo rozłączone i podłączony jest drugi numer.

Wiedząc o tym, phreakerzy doszli do wniosku, że mogą wykonać bezpłatne połączenie międzymiastowe z numerem 1-800, a następnie odtworzyć ton 2600 Hz, aby rozłączyć bezpłatny numer, odtworzyć tony odpowiadające numerowi międzymiastowemu, z którym chcieli się połączyć, i uzyskać doprowadzić do skutku. Wszystko to działo się, gdy firma telefoniczna widziała tylko połączenie z bezpłatnym numerem. Oznaczało to, że phreaker nie został obciążony opłatą za połączenie.

Pakować to

Większość z nich została początkowo odkryta dzięki gwizdom. Wszystko to można było zrobić za pomocą gwizdania. Nie było to jednak łatwe. Dźwięki miały precyzyjne częstotliwości i musiały być odtwarzane po kolei. Zamiast tego Phreakers z pewnymi umiejętnościami elektronicznymi stworzyli maszynę, która zrobiła to za nich. ta maszyna została nazwana blue box. Zwykle składał się z zestawu klawiszy do wybierania numeru, a także do odtwarzania dźwięków kontrolnych. Te klawisze łączyły się z głośnikiem, który odtwarzał dźwięki, które następnie były odbierane przez mikrofon w telefonie.

Początkowo wszystkie te niebieskie skrzynki były ręcznie robione przez phreakerów na własny użytek. Niektórzy mogli podzielić się nimi ze swoimi przyjaciółmi, podczas gdy inni mogli zwerbować znajomych inżynierów elektryków, aby wykonali dla nich pudełka. Generalnie społeczność phreakingów była niewielka i rozwijała się powoli.

Zjawisko to stało się znacznie szerzej znane, gdy magazyn Esquire opisał je w październiku 1971 roku. W latach 70. w kilku czasopismach opublikowano wiele artykułów, które dostarczyły wielu szczegółów szerszej publiczności. W tym czasie dostępne stały się zestawy blue box. Niektóre przedsiębiorcze osoby zaczęły nawet sprzedawać gotowe niebieskie pudełka. Najbardziej znanymi ludźmi, którzy to zrobili, byli Steve Jobs i Steve Wozniak, tak, ci sami ludzie, którzy później założyli Apple Inc.

Tonowanie

Oczywiście, ponieważ połączenia międzystrefowe były kosztowną usługą, a phreakery i niebieskie skrzynki mogły ominąć opłaty, aby wykonywać bezpłatne połączenia, firmy telefoniczne nie były zadowolone. Zaimplementowali szereg funkcji, w tym rejestrowanie w celu identyfikacji nietypowych połączeń, w których odtwarzany był ton 2600 Hz. Wprowadzali również podsłuchy w celu zebrania dowodów na to, co się dzieje. Doprowadziło to do wielu procesów sądowych i wyroków skazujących phreakerów.

Przy niewielkich rozmiarach społeczności phreakingów rzeczywista utrata dochodów nie była tak duża. Oczywiście, w miarę jak niebieskie skrzynki stawały się coraz bardziej rozpowszechnione, mogło to łatwo ulec zmianie i wywrzeć presję finansową, aby rozwiązać problem. Zamiast tego, prawdziwa presja rozwiązania problemu wynikała z potrzeby skalowania. Ponieważ coraz więcej osób chciało wykonywać coraz więcej połączeń, system posiadania tylko kilku linii miejskich po prostu go nie ograniczał.

Podczas gdy zainstalowano więcej linii miejskich, nastąpiły inne aktualizacje. Przede wszystkim sygnały zostały zdigitalizowane i zmultipleksowane, co umożliwiło jednoczesne przesyłanie wielu połączeń jednym przewodem. Dodatkowo, aby zminimalizować wykorzystanie linii miejskiej, zaimplementowano dodatkowy kabel specjalnie do sygnalizacji w celu nawiązania i zerwania połączenia.

Multipleksowanie wymagało odfiltrowania tonów kontrolnych z poszczególnych strumieni audio. W wielu przypadkach uniemożliwiało to odbiór tonów audio. Drugi kabel używany do sygnalizacji również przejął rzeczywisty proces konfiguracji połączenia „poza pasmem”. Oznaczało to, że bez względu na to, jakie tony były odtwarzane, w rzeczywistości nie wpływały one na system używany do wykonywania połączeń. W połączeniu zaczęły one zmniejszać wskaźnik sukcesu niebieskiej skrzynki na początku lat 70. i ostatecznie całkowicie ją zabiły pod koniec lat 80.

Wniosek

Niebieskie pudełko było przestarzałym narzędziem stworzonym przez phreakerów. Odtwarzał tony kontrolne używane przez wewnątrzpasmowy system połączeń międzymiastowych używany w amerykańskiej sieci telefonicznej. Zawierał możliwość odtwarzania zestawu dźwięków kontrolnych, a także dźwięków związanych z wybieraniem numeru. Dzięki starannemu użyciu udało się oszukać sieć, aby wykonywała bezpłatne połączenia międzymiastowe, które powinny być płatne. Opierał się na wewnątrzpasmowej sygnalizacji audio używanej przez system trunkingowy. Ich użycie ostatecznie wymarło, gdy system został zaktualizowany.