Wat is Core Rope-geheugen?

Core Rope Memory, ook wel bekend als geweven draadtransformator ROM, was een vorm van Read Only Memory of ROM. Het werd niet voornamelijk in commerciële omgevingen gebruikt, onder meer vanwege de hoge productiekosten. Het was echter ongelooflijk betrouwbaar, zelfs in uitdagende omgevingen. Dit leidde tot het gebruik ervan in verschillende NASA-projecten, waaronder de beroemdste Apollo-maanlanders en -orbiters. Zowel het kerntouwgeheugen als het magnetische kerngeheugen werden gebruikt in de AGC of Apollo Guidance Computer. Kernkabelgeheugen moet niet worden verward met magnetisch kerngeheugen, een vorm van RAM.

Hoe werkt het?

Core Rope Memory heeft een vergelijkbare structuur als kerngeheugen, althans op het eerste gezicht. Ze gebruiken allebei een reeks draden en metalen kernen. Het bedradingsconcept is echter ongelooflijk anders. In het kerngeheugen slaat elke kern een enkel stukje gegevens op in zijn magnetische veld. Het RAM-geheugen wordt opgebouwd door een reeks van die kernen en draden er doorheen te laten gaan om ze op te laden en hun lading te voelen. In het kernkabelgeheugen worden gegevens niet gecodeerd in het magnetische veld van de kern. In plaats daarvan wordt het gecodeerd door het feit of de detectiedraad door of rond de kern loopt.

Een ander belangrijk verschil in het geheugen van de kernkabel is dat er meerdere detectiedraden door elke kern kunnen lopen. Hierdoor kunnen verschillende bits per kern worden opgeslagen, waardoor de opslagdichtheid aanzienlijk toeneemt. De Apollo-geleidingscomputer gebruikte 16-bits woorden en bewaarde 12 woorden in elke kern, wat betekende dat elke kern 192 bits aan gegevens opsloeg.

Hoe is het gemaakt?

Kerngeheugen is moeilijk te maken. Omdat de gegevens worden gecodeerd via een draad die door of rond een kern gaat, moet deze worden geweven. In de jaren zestig gebeurde dit proces met de hand. Het merendeel van het personeel dat het kerntouwgeheugen voor de Apollo-geleidingscomputer weefde, waren vrouwen. Ze werden voornamelijk ingehuurd door de lokale textielindustrie voor de naaivaardigheden, maar sommigen kwamen ook van een horlogemaker.

Een van de belangrijkste problemen waarmee u te maken kreeg, was dat de software die u op het kernkabelgeheugen installeerde, een fysiek onderdeel was van de zeer complexe structuur. Je kon niet zomaar een software-update installeren als je een bug vond. Als een touw eenmaal klaar was, kon het helemaal niet meer worden veranderd. Dit betekende dat software ontworpen moest worden om geen fouten of bugs te bevatten, aangezien deze later niet konden worden verholpen. Vroege modellen voor de Apollo-geleidingscomputer werden volledig met de hand ingeregen, maar dit proces bleek foutgevoelig te zijn. Het proces werd geüpdatet met een machine die selecteerde waar de draad moest worden ingeregen, maar dat proces aan een persoon overliet.

Dit onvermogen om software-updates te leveren was voor de meeste software al moeilijk genoeg om mee om te gaan. Dit was echter al een noodzakelijke factor voor ruimtevaartuigen, met name bemande vaartuigen, aangezien elke fout kan leiden tot het verlies van een duur ruimtevaartuig en mogelijk mensenlevens. De fabricagekosten waren echter een groter probleem. Het was gewoon te duur om te maken, ook al bood het voor die tijd een uitstekende opslagdichtheid. Als zodanig, hoewel succesvol in zijn use-cases, is de technologie nooit commercieel van de grond gekomen, hoewel er wel beperkt gebruik van werd gemaakt.

Conclusie

Core Rope Memory is een vorm van Read Only Memory of ROM. Het moet niet worden verward met het gelijknamige kerngeheugen in de vorm van Random Access Memory of RAM. Kerntouwgeheugen werkte door veel voeldraden door of rond verschillende kernen te weven.

De codering van een bit werd bepaald door de draad die door of rond een bepaalde kern ging. Het moest met de hand worden geweven, waardoor de productie tijdrovend, duur en foutgevoelig was. Deze factor beperkte de bredere interesse in de technologie. De betrouwbaarheid van geteste modules, zelfs in ongunstige omgevingen, maakte het echter geschikt voor gebruik in ruimtevoertuigen, met name in de Apollo-geleidingscomputer.