Jak zainstalować i używać Pipa i Virtualenv na CentOS 6

• Przed przejściem musisz:
• Zainstaluj i użyj pip
• Zainstaluj i użyj virtualenv

Podczas pracy z aplikacjami Python należy wziąć pod uwagę dwa ważne zadania:

1. Jak zarządzać pakietami Python.
2. Jak skonfigurować środowiska dla aplikacji Python.

Jak wszyscy wiedzą, posiadanie dużej liczby pakietów aplikacji Python jest kluczem do sukcesu społeczności Python. Aby jak najlepiej wykorzystać różne pakiety aplikacji Python, potrzebujesz poręcznego menedżera pakietów, takiego jak piplub easy_install. Na razie najpopularniejszym menedżerem pakietów Python jest pip.

Dodatkowo, ze względu na niekompatybilność różnych głównych wersji Pythona - 3.x, 2.7 i 2.6, a także wynikającą z tego niekompatybilność różnych zależności, zawsze powinieneś przygotować odpowiednie środowisko dla każdej aplikacji Python. Virtualenvzapewnia realne rozwiązanie tego problemu: stworzenie dedykowanego i izolowanego środowiska Python dla każdej aplikacji Python. Każda aplikacja może cieszyć się najbardziej odpowiednim środowiskiem Pythona, nie powodując bałaganu w środowiskach innych aplikacji.

W tym artykule przedstawimy, jak używać pip i virtualenv do zarządzania pakietami i środowiskami Python na instancji serwera CentOS 6.

Przed przejściem musisz:

1. Skonfiguruj instancję serwera Vultr CentOS 6 x64 od podstaw i
2. Utwórz użytkownika innego niż root, który ma uprawnienia sudo i zaloguj się przy jego użyciu.

Zainstaluj i użyj pip

Najpierw rzućmy okiem na pip. Zainstaluj najnowszy pip za pomocą następujących poleceń:

sudo yum update
sudo yum install -y python-devel python-setuptools python-pip
sudo pip install --upgrade pip

Po zainstalowaniu pipa będzie można go używać do zarządzania pakietami Python, w tym między innymi do wyszukiwania, instalowania, aktualizowania i odinstalowywania pakietów Python. Aby przekazać ci praktyczne instrukcje, wymienię poniżej niektóre popularne polecenia pip:

Wyszukaj pakiet Python za pomocą pip

pip search [package name]

Zainstaluj pakiet Python za pomocą pip

a) Zainstaluj pakiet według nazwy pakietu:

sudo pip install [package name]

b) Zainstaluj określoną wersję pakietu Python:

sudo pip install [package name]==[version]

c) Zainstaluj pakiet Python z adresu URL:

sudo pip install [URL]

Wyświetla listę pakietów Pythona zainstalowanych z pipem

pip list

Pokaż szczegóły pakietu Python zainstalowanego z pipem

pip show [package name]

Zaktualizuj pakiet Python za pomocą pip

sudo pip install --upgrade [package name]

Odinstaluj pakiet Python za pomocą pip

sudo pip uninstall [package name]

Wyświetl pomoc pip

pip help

Zainstaluj i użyj virtualenv

Jak wspomniano wcześniej, niekompatybilność między różnymi zależnościami jest kwestią godną uwagi.

Aby uniknąć problemów wynikających z niezgodności, możesz użyć virtualenvśrodowiska wirtualnego do przygotowania odpowiednich zależności dla każdej aplikacji Python. W ten sposób niezgodne zależności mogą współistnieć bez konfliktu, a aplikacje Python zależne od nich mogą również współistnieć bez konfliktu.

Dodatkową zaletą używania virtualenvjest to, że nie potrzebujesz uprawnień roota / sudo do modyfikowania zależności w środowisku wirtualnym, ponieważ każda operacja jest wykonywana we własnym katalogu bieżącego użytkownika.

Teraz poznajmy wirtualne środowisko stworzone przez virtualenv.

1. Zainstaluj virtualenv za pomocą pip

sudo pip install virtualenv

2. Utwórz dedykowane środowisko wirtualne

Przed przystąpieniem do pracy z nową aplikacją Python możesz użyć virtualenv do utworzenia dedykowanego katalogu - środowiska virtualenv - do przechowywania następujących modyfikacji zależności systemowych.

Powiedz, że chcesz użyć katalogu „env1” w katalogu domowym do przechowywania środowiska wirtualnego:

cd ~
virtualenv env1

Dwie powyższe komendy utworzą katalog środowiskowy „env1” w katalogu domowym i zainicjują w nim środowisko wirtualne, mianowicie skopiują globalne / systemowe środowisko Python, którego używasz, do katalogu środowiska wirtualnego i dostosują pokrewne konfiguracje, czyniąc z niego izolowanego Pythona środowisko.

Teraz musisz aktywować środowisko wirtualne:

source ~/env1/bin/activate

Jak widać, env1przed monitem powłoki zostanie wstawiony ciąg znaków , informujący o wejściu do izolowanego środowiska wirtualnego.

Możesz użyć polecenia, which pythonaby potwierdzić swoje wejście. System powie ci, że używasz ~/env1/bin/pythonzamiast oryginału /usr/bin/python.

Od teraz możesz sobie poradzić z aplikacją Python, jak chcesz, wszystkie modyfikacje zależności systemowych będą zapisywane w tym katalogu, unikając potencjalnej ingerencji w inne aplikacje Python.

3. Wyjdź ze środowiska wirtualnego

Po zakończeniu zadań użyj następującego polecenia, aby wyjść ze środowiska wirtualnego:

deactivate

Ciąg (env1) odpowiednio zniknie.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o virtualenv, użyj następującego polecenia:

virtualenv --help