Instalowanie Arch Arch Linux 2019 na serwerze Vultr

• Wprowadzenie
• Uruchom z Arch ISO
• Połącz z konsolą ISO
• Zsynchronizuj zegar
• Zaktualizuj brelok
• Dyski partycji
• Utwórz system plików
• Zamontuj system plików
• Utwórz przestrzeń wymiany
• Zainstaluj podstawową grupę pakietów
• Skonfiguruj swój nowy system
• Skonfiguruj sieć
• Ustaw hasło roota
• Skonfiguruj moduł ładujący
• Uruchom ponownie na dysku twardym
• Stwórz użytkownika
• Skonfiguruj synchronizację czasu
• Skonfiguruj SSH
• Aktualizacja
• Zachowaj komunikaty startowe

Wprowadzenie

Arch Linux ma mniejsze, ale wciąż silne, następujące niż bardziej popularne dystrybucje. Jego filozofia jest zupełnie inna, z zaletami i wadami.

Arch wymaga od użytkowników, aby bardziej zorientowali się. Arch nie ma instalacji GUI, ale ten przewodnik uzyska podstawową instalację Arch działającą na serwerze Vultr. Arch sam nie konfiguruje wszystkiego dla ciebie, ale pozwala ci to wybrać; co może być szczególnie korzystne, ponieważ istnieje wiele sposobów. Arch nie instaluje dużej liczby pakietów, w tym środowiska pulpitu; zamiast tego pozwala wybrać to, co chcesz w systemie, i pomijać wiele pakietów, których nie używasz.

Repozytoria Arch zdecydowanie preferują pozostawienie pakietów, ponieważ są one tworzone przez ich pierwotnych twórców. Jeśli napotkasz problemy z pakietem w innych dystrybucjach, opiekunowie wyższego szczebla mogą często skierować cię do twojej dystrybucji, ponieważ często wprowadza zmiany, które mogą być odpowiedzialne. Rzadko zdarza się to w Arch, ponieważ wprowadzane zmiany są zwykle ograniczone do: niezbędnych do pracy z Arch, takich jak hierarchia systemu plików; oraz główne poprawki błędów i tylne porty bezpieczeństwa, które są tymczasowo używane do czasu wydania następnej wersji, która je obejmie. To powiedziawszy, niektóre inne dystrybucje czasami dodają funkcje i poprawki błędów do pakietów, których dystrybucja nie zawracała sobie głowy wysyłaniem lub że programiści nie zaakceptowali, a te dodatkowe łaty nie są dodawane w pakietach Arch, chyba że jest to naprawdę konieczne.

Arch działa jako „wydanie ciągłe”. Nie ma wersji ani cykli wydań dla Arch jako całości. Opiekunowie pakietów Trusted Arch przesyłają nowe wersje upstream do repozytoriów Arch. Użytkownicy okresowo aktualizują wszystkie pakiety do najnowszych. Niektórzy użytkownicy aktualizują codziennie, niektórzy co tydzień, a niektórzy nawet rzadziej. Użytkownik Arch czerpie korzyści z uruchamiania najnowszych wersji zamiast potencjalnie miesięcy lub lat starszych wersji w innych dystrybucjach, ale może również napotykać problemy, których nie wykryły testy poprzedzające wydanie nowej wersji.

Arch jest uważany za bardziej zaawansowaną i wymagającą technicznie dystrybucję niż wiele innych. Ktoś całkowicie nowy w Linuksie może korzystać z Arch, ale musi być przygotowany i chętny do nauki. Społeczność Arch jest niezwykle pomocna, ale oczekuje się, że użytkownik dołoży starań, aby znaleźć sposób rozwiązania problemu, zamiast natychmiast poprosić innych o pomoc.

Uruchom z Arch ISO

Chociaż Arch nie znajduje się na liście „Typów serwerów” podczas wdrażania nowego serwera na Vultr, możesz łatwo uruchomić Arch ISO i zainstalować serwer samodzielnie.

Arch wydaje nowe ISO na początku każdego miesiąca. Jeśli najnowszy Arch ISO na Vultr nie pochodzi z bieżącego miesiąca, możesz ręcznie przesłać najnowszy na Vultr i użyć go zamiast tego. Kiedy używasz Arch ISO do instalacji na dysku twardym, pobiera on najnowsze wersje wszystkich pakietów z serwerów Arch. Wersje pakietów w Arch ISO nie są instalowane na serwerze. Tak więc, chyba że poprawka błędu lub funkcja nie jest uwzględniona w najnowszym Arch ISO Vultr w jego bibliotece ISO, która wpływa na proces instalacji, prawdopodobnie nie musisz ręcznie przesyłać najnowszej.

Biblioteka ISO Vultr

Po wybraniu opcji „Wdróż nowy serwer” w obszarze „Typ serwera” przejdź do karty „Biblioteka ISO” i wybierz najnowszą wersję ISO Arch Linux.

Ręcznie prześlij najnowszą wersję ISO

Aby uzyskać najnowszą wersję ISO, odwiedź https://www.archlinux.org/download/ i kliknij jeden z bezpośrednich łączy pobierania HTTP. Na następnej stronie skopiuj link do .isopliku „ ”. Odwiedź obszar przesyłania Vultr ISO na https://my.vultr.com/iso/ . Kliknij „Dodaj ISO”, wklej właśnie skopiowany link i kliknij „Prześlij”. Strona zostanie automatycznie odświeżona, pokazując postęp pobierania, a po kilku minutach pokaże, że ISO jest dostępne. Wybierz „Wdróż nowy serwer”, aw obszarze „Typ serwera” przejdź do karty „Prześlij ISO” i wybierz ISO.

Połącz z konsolą ISO

Po wdrożeniu nowego serwera kliknij go, aby wyświetlić stronę „Informacje o serwerze”. (Jeśli zobaczysz notatkę informującą, że twój serwer może nadal kończyć instalację, możesz to zignorować, ponieważ prawdopodobnie serwer został uruchomiony z poziomu ISO, aby kontynuować). Kliknij ikonę w prawym górnym rogu, która wygląda jak monitor komputera, pokazuje „Widok konsoli” po najechaniu myszką.

Naciśnij ENTER„ Boot Arch Linux (x86_64)”, a za chwilę zostaniesz zalogowany jako root. (Może być konieczna zmiana rozmiaru okna, aby wyświetlić całą konsolę).

ISO używa DHCP do automatycznej konfiguracji sieci, która działa poprawnie z instalacją Vultr. Sprawdź, czy to zadziałało.

# ping -c 1 archlinux.org

Zsynchronizuj zegar

Upewnij się, że zegar systemowy jest dokładny.

# timedatectl set-ntp true

Zaktualizuj brelok

Pakiety na serwerach Arch mogą być podpisywane nowszymi kluczami szyfrowania niż na ISO, więc zaktualizuj do najnowszego zaufanego zestawu kluczy.

# pacman -Sy archlinux-keyring

Dyski partycji

Zobacz wykryte urządzenia blokowe.

# lsblk

ISO CD prawdopodobnie będzie sr0i loop0jest używany do zamontowania części ISO. W tym samouczku założono, że wybrałeś standardowy serwer Vultr z pojedynczym dyskiem twardym, więc również założysz, że masz dysk twardy vda. Wynika to z faktu, że standardowe serwery Vultr dają wirtualny dysk twardy korzystający z QEMU w virtio_blkcelu zwiększenia wydajności.

Podziel dysk na partycje.

# fdisk /dev/vda

Musisz teraz zdecydować, czy potrzebujesz partycji wymiany. Jeśli nie masz pewności, przydatne może być zapoznanie się z sekcją „Utwórz przestrzeń wymiany”.

Uwaga : Jeśli chcesz użyć GPT zamiast tabeli partycji DOS, musisz utworzyć partycję rozruchową BIOS 1 MB dla GRUB-a.

Brak partycji wymiany

Naciśnij, Na następnie ENTER5 razy, aby utworzyć pojedynczą partycję o maksymalnym rozmiarze. Naciśnij, Wa następnie, ENTERaby zapisać tablicę partycji. Twoja partycja systemowa to /dev/vda1.

Z partycją wymiany

Naciśnij, Na następnie ENTER4 razy. Następnie wprowadź +<SIZE>(na przykład +512M:), a następnie ENTERutwórz partycję wymiany. Naciśnij T, ENTERnastępnie wprowadź 82i ENTERponownie, aby oznaczyć go jako partycję wymiany. Naciśnij, Na następnie ENTER5 razy, aby utworzyć partycję systemową. Naciśnij W, a następnie, ENTERaby zapisać tablicę partycji. Twoja partycja systemowa to /dev/vda2.

Utwórz system plików

Btrfs

Btrfs opiera się na kopiowaniu przy zapisie. Kiedy zapisywane są zmienione dane, nie jest to po prostu napisane w celu zastąpienia oryginalnych danych, jak w innych systemach plików. Zmienione bloki są zapisywane gdzie indziej i dopiero po udanym zapisie „wskaźniki” do tych nowych bloków zostaną zaktualizowane. Zwiększa to odporność na uszkodzenia, więc jeśli coś pójdzie nie tak podczas zapisu, oryginalne dane nie zostaną utracone. Umożliwia migawki dostarczone przez system plików. Za kulisami utrzymuje sumy kontrolne w każdym bloku, aby automatycznie wykrywać, a czasem dyskretnie korygować uszkodzone dane. Btrfs pozwala na wykonywanie większości modyfikacji na poziomie systemu plików, gdy jest on zamontowany i używany, w porównaniu do większości innych, które wymagają offline. Podczas tworzenia Btrfs miał pewne nierówności, ale ponieważ Arch będzie uruchamiał najnowsze jądro,

# mkfs.btrfs --label arch <SYSTEM_PARTITION>

Ext4

Ext4 nie ma najnowszych funkcji systemu plików i nie działa najlepiej, ale działa już od 2008 roku i jest oparty na ext3, który istnieje od 2001 roku. Jego baza kodu jest dość stabilna, więc niektórzy twierdzą, że jest bardziej stabilny niż nowsze systemy plików, ale w miarę upływu czasu innych, ten argument stał się mniej istotny.

# mkfs.ext4 -L arch <SYSTEM_PARTITION>

XFS

XFS został zaprojektowany wokół równoległych operacji we / wy, koncentrując się na skalowalności. Zapewnia lepszą wydajność niż ext4 i, w zależności od sytuacji, zapewnia nieco lepszą lub nieco gorszą wydajność w porównaniu do btrfs. XFS nie używa kopiowania przy zapisie i zachowuje sumy kontrolne na swoich metadanych, a nie na samych danych.

# mkfs.xfs -L arch <SYSTEM_PARTITION>

Zamontuj system plików

Użyj następującego polecenia, aby zamontować system plików:

# mount /dev/disk/by-label/arch /mnt

Utwórz przestrzeń wymiany

Zamiana przestrzeni nie jest absolutnie konieczna. Lepiej jest pracować z 2 GB pamięci i bez miejsca wymiany, niż 1 GB pamięci i 1 GB miejsca wymiany. Przestrzeń wymiany to podstawa, z którą trzeba sobie radzić przy mniejszej rzeczywistej pamięci niż wymaga Twój system i wszystkie jego programy. Należy unikać braku pamięci w systemie Linux, ponieważ jądro automatycznie podejmie próbę zwolnienia pamięci przez zabicie procesów.

Jeśli chcesz uruchomić bez przestrzeni wymiany, możesz pominąć resztę tej sekcji.

Jeśli chcesz uruchomić z przestrzenią wymiany, możesz użyć partycji wymiany lub pliku wymiany. Partycja wymiany ma tę zaletę, że nie jest dotknięta przez system plików, więc nigdy nie ulega fragmentacji i nigdy nie zostaje przywiązana, jeśli system plików ma chwilowe problemy. Plik wymiany ma tę zaletę, że można łatwo zmienić jego rozmiar lub usunąć i dodać w razie potrzeby.

Uwaga: oczekuje się, że btrfs będzie obsługiwał tylko pliki wymiany w Linuksie 5.0+, a oczekiwany czas to początek do połowy 2019 roku.

Zamień partycję

# mkswap /dev/vda1
# swapon /dev/vda1

Zamień plik

# dd if=/dev/zero of=/mnt/swapfile bs=1M count=<SIZE IN MB> status=progress
# chmod 600 /mnt/swapfile
# mkswap /mnt/swapfile
# swapon /mnt/swapfile

Zainstaluj podstawową grupę pakietów

Użyj tego polecenia:

# pacstrap /mnt base linux linux-firmware --noconfirm

• W razie potrzeby zastąpić linux-lts, linux-mainlinelub inny kernel z tej listy za pakiet linux.
• Jeśli korzystasz z btrfs, zainstaluj btrfs-progspakiet.

Zainstalowało to minimalną liczbę pakietów, które Arch zakłada do zainstalowania w każdym systemie, a każde z nich ryzykuje zepsucie rzeczy na własne ryzyko. Uwaga: ISO zawiera znacznie więcej pakietów niż w grupie „podstawowej”. Grupa podstawowa zajmie tylko około 1,4 GB.

Uwaga: możesz zauważyć WARNING: Possibly missing firmware for module: aic94xxi wd719x. Można je zignorować.

Skonfiguruj swój nowy system

Automatycznie wygeneruj /etc/fstabplik (automatycznie montuje systemy plików).

# genfstab -L /mnt >> /mnt/etc/fstab

Możesz teraz zmienić root na nową instalację, która zasadniczo traktuje nową instalację /mnt/tak, jakby była /. W środowisku chroot uruchomi programy zainstalowane na dysku twardym, a nie ISO, ponieważ system plików ISO nie jest w nim widoczny.

# arch-chroot /mnt

Twój system będzie wewnętrznie śledził czas za pomocą UTC, ale możesz wybrać strefę czasową, która ma być używana podczas wyświetlania daty i godziny. Określ region, którego chcesz użyć.

# ls /usr/share/zoneinfo

Zakładając, że będziesz używać America, określ, z którego miasta korzystać.

# ls /usr/share/zoneinfo/America

Zakładając, że będziesz używać New_York, wybierz tę strefę czasową.

# ln -sf /usr/share/zoneinfo/America/New_York /etc/localtime
# hwclock --systohc

Wybierz ustawienia regionalne UTF-8.

# sed 's/#en_US.UTF-8 UTF-8/en_US.UTF-8 UTF-8/' -i /etc/locale.gen
# locale-gen
# echo 'LANG=en_US.UTF-8' > /etc/locale.conf

Skonfiguruj sieć

Najłatwiejszym sposobem konfiguracji sieci na serwerze Vultr jest DHCP. Serwery DHCP firmy Vultr nadal będą zapewniać publiczny statyczny adres IP.

Aby zobaczyć wykryte urządzenia sieciowe.

# ip addr

Urządzenie sprzężenia zwrotnego jest oznaczone lo. Na serwerach Vultr prawdopodobnie zobaczysz urządzenie sieciowe jako ens3.

# cat <<EOF > /etc/systemd/network/ens3.network
> [Match]
> Name=ens3
>
> [Network]
> DHCP=ipv4
> EOF

Ustaw DHCP automatycznie uruchamiany przy rozruchu.

# systemctl enable systemd-networkd

Ustaw rozpoznawanie DNS automatycznie uruchamiane przy rozruchu.

# systemctl enable systemd-resolved

Uczynić /etc/resolv.confżądań doczekać systemd-resolved.

# ln -sf /run/systemd/resolve/stub-resolv.conf /etc/resolv.conf

Ustaw nazwę hosta dla swojego serwera.

# echo '<YOUR_HOSTNAME>' > /etc/hostname

Używając wybranej nazwy hosta i statycznego adresu IP zamiast <YOUR_STATIC_IP>pokazywanego podczas uruchamiania ip addr, skonfiguruj plik hosts.

$ cat <<EOF > /etc/hosts
> <YOUR_STATIC_IP>   localhost
> ::1                localhost
> <YOUR_STATIC_IP>   <YOUR_HOSTNAME>.localdomain  <YOUR_HOSTNAME>
> EOF

Ustaw hasło roota

Użyj następującego polecenia, aby ustawić hasło. Zostaniesz poproszony o dwukrotne wprowadzenie nowego hasła.

# passwd

Skonfiguruj moduł ładujący

Zainstaluj pakiet grub.

# pacman -S grub

Zainstaluj go na dysku twardym.

# grub-install --target=i386-pc /dev/vda

Uwaga : Argumentem jest sam dysk, NIE twoja partycja systemowa.

Domyślnie podczas rozruchu grub będzie czekać 5 sekund przed wybraniem opcji domyślnej. Aby wyłączyć to oczekiwanie, skorzystaj z poniższych.

# sed 's/^GRUB_TIMEOUT=5$/GRUB_TIMEOUT=0/' -i /etc/default/grub

Uwaga : jeśli nadal chcesz uzyskać dostęp do menu rozruchowego gruba, możesz ustawić go na 1 sekundę zamiast 0.

Domyślnie grub daje jądrze quietopcję, która systemdrównież następuje. Wykonaj poniższe czynności, aby wyświetlić komunikaty uruchamiania i zamykania.

# sed 's/^GRUB_CMDLINE_LINUX_DEFAULT="quiet"$/GRUB_CMDLINE_LINUX_DEFAULT=""/' -i /etc/default/grub

Utwórz konfigurację grub.

# grub-mkconfig -o /boot/grub/grub.cfg

Uruchom ponownie na dysku twardym

Wyjdź ze środowiska chroot.

# exit

Wyłącz serwer.

# systemctl poweroff

Wróć do strony „Informacje o serwerze” Vultr na swoim serwerze. Na karcie „Ustawienia” kliknij „Niestandardowy ISO”, a następnie „Usuń ISO”. Kliknij ikonę „Server Restart”, a następnie „View Console”.

Stwórz użytkownika

Zaloguj się jako root, używając wcześniej wybranego hasła.

Zainstaluj sudo.

# pacman -S sudo

Zezwalaj członkom grupy wheelna korzystanie sudo.

# cp /etc/sudoers /etc/sudoers.new
# sed 's/# %wheel ALL=(ALL) ALL/%wheel ALL=(ALL) ALL/' -i /etc/sudoers.new
# visudo -c -f /etc/sudoers.new && mv /etc/sudoers.new /etc/sudoers

Utwórz konto użytkownika.

# useradd --create-home --groups wheel <USERNAME>

Ustaw hasło użytkownika.

# passwd <USERNAME>

Wyloguj się jako root.

# exit

Zaloguj się jako nowo utworzony użytkownik.

Poniższe polecenia nadal muszą być uruchamiane jako root, więc nadal są poprzedzone przez #. Zalecanym sposobem uruchamiania poleceń jako root jest, jako zwykły użytkownik, przedrostek każdego z nich sudo. Po uruchomieniu sudohasło, o które prosi, jest hasłem użytkownika, a nie hasłem administratora.

Skonfiguruj synchronizację czasu

W przypadku lekkiego klienta synchronizacji czasu z przybliżoną dokładnością zastosuj następujące.

# systemctl enable --now systemd-timesyncd

Jeśli wolisz lepszą dokładność.

# pacman -S ntp
# systemctl enable --now ntpd

Skonfiguruj SSH

Zainstaluj serwer SSH, aby móc używać SSH do łączenia się z systemem Arch zamiast korzystania z wirtualnej konsoli Vultr.

# pacman -S openssh
# sed 's/#Port 22/Port 22/' -i /etc/ssh/sshd_config
# systemctl enable --now sshd

W tym momencie możesz zamknąć wirtualną konsolę i połączyć się z SSH. Uwaga: domyślnie sshd nie pozwala na zalogowanie się jako root.

Aktualizacja

Ponieważ Arch jest „wersją ciągłą”, możesz aktualizować wszystkie zainstalowane pakiety w dowolnym momencie. Użytkownicy mogą aktualizować według własnego harmonogramu, codziennie, co tydzień i tak dalej. Jeśli często się aktualizujesz, nie będzie trzeba aktualizować wielu pakietów naraz, a wszelkie potencjalne problemy, na które możesz natknąć się, będą łatwiejsze do zlokalizowania. Ważne jest, aby zaktualizować wszystkie pakiety jednocześnie, tak jak zrobi to poniższe polecenie. Łatwo sobie wyobrazić, dlaczego samo uaktualnienie czegoś takiego jak „glibc” bez programów, które go używają, może powodować problemy.

# pacman -Syu

Po aktualizacji ważne jest, aby przejrzeć dane wyjściowe pod kątem otrzymanych wiadomości. Może ci powiedzieć, że są rzeczy, które musisz zrobić. Z tego powodu NIE konfiguruj automatycznej aktualizacji.

Pamiętaj, że wszystkie programy już uruchomione przed aktualizacją nie będą nowszą wersją, dopóki nie zostaną ponownie uruchomione. W takim przypadku, gdy aktualizuje się coś naprawdę fundamentalnego, czego nie można po prostu zrestartować, np. Jądro Linuksa, glibc lub systemd, warto zrestartować komputer.

Zachowaj komunikaty startowe

Aby wyświetlić komunikaty o pomyślnym uruchomieniu i zamknięciu, musisz usunąć quietpowyższy parametr jądra z konfiguracji grub. (Jeśli tego nie zrobiłeś, nadal możesz teraz ponownie utworzyć konfigurację grub.) Uwaga: te wiadomości będą wyświetlane tylko przez wirtualną konsolę Vultr, a nie podczas sesji ssh. W części procesu rozruchu system przełączy się w KMS (tryb graficzny ustawiający tryb jądra), który wcześniej utraci wiadomości. Możesz zmienić przełącznik na KMS, aby nastąpił wcześniej, aby zachować wszystkie wiadomości.

# sed 's/^MODULES=()$/MODULES=(cirrus)/' -i /etc/mkinitcpio.conf
# mkinitcpio -p linux

Domyślnie po uruchomieniu systemu i zainicjowaniu tty, ekran jest czyszczony. Chociaż jest to przyjemne pod względem estetycznym, nie pozwala ci po prostu patrzeć na wiadomości podczas uruchamiania. Możesz wyłączyć to zachowanie.

# mkdir /etc/systemd/system/[email protected]

Przekierowanie danych wyjściowych sudo catnie będzie korzystało z uprawnień roota, więc można to obejść. (Nie musisz poprzedzać samego catpolecenia sudo, więc jest ono poprzedzone przez $)

$ cat <<EOF | sudo tee /etc/systemd/system/[email protected]/noclear.conf
> [Service]
> TTYVTDisallocate=no
> EOF